بچه حزب اللهی

وظیفه ای حساس

اگر من بخواهم یک توصیه به شما بکنم، آن توصیه این خواهد بود که بصیرت خودتان را زیاد کنید؛ باید بصیرت داشت. آنچه که انسان از نخبگان جامعه و جریانات سیاسی و گروههای سیاسی انتظار دارد، این است که با این حوادث با این خطوط دشمن با بصیرت مواجه بشوند. اگر بصیرت وجود داشت و عزم مقابله وجود داشت، خیلی از رفتارهای ما ممکن است تغییر بکند؛ آن وقت وضعیت بهتر خواهد بود. بعضی از کارها از روی بی بصیرتی است.

غفلت از دشمنی دشمن

البته دشمنی او خلاف انتظار نیست، غفلت ما خلاف انتظار است. اینها اعلام می کنند که ما طرفدار ملّت ایرانیم! دولت آمریکا اعلام می کند که ما طرفدار مردم ایرانیم! یعنی: با نظام جمهوری اسلامی بدیم، اما مردم را دوست داریم! خوب، مردم جزو این نظامند؛ این نظام که منفک از مردم نیست. این ترفندهای دشمن است. اینها را باید شناخت، فهمید. او البته دشمنی اش را می کند؛ امر طبیعی است، امّا اینکه ما نفهمیم دشمنی او را و از این معنا غفلت کنیم، این قابل قبول نیست.

(آیا رجوع به رسانه های آمریکایی و انگلیسی و حذف شعار مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا مصداق بارز غفلت از دشمنی دشمن نیست؟)

مرکبی برای دشمن

بعضی ها در فضای فتنه، این جمله «کُن فِی الفِتنةِ کَابنِ اللّبون لا ظَهرٌ فَیُرکَب وَ لا ضَرعٌ فَیُحلَب» را بد می فهمند و خیال می کنند معنایش این است که وقتی فتنه شد و اوضاع مشتبه شد، بکش کنار! اصلاً در این جمله این نیست که: «بکش کنار». این معنایش این است که به هیچ وجه فتنه گر نتواند از تو استفاده کند؛ از هیچ راه. نه بتواند سوار بشود، نه بتواند تو را بدوشد؛ مراقب باید بود.

(مصداق این بدفهمی چه کسانی بودند؟ دشمن از چه کسانی استفاده کرد؟ از چه کسانی سواری گرفت و چه کسانی را دوشید؟)

چه باید کرد؟

بنابراین، بصیرت مهم است. نقش نخبگان و خواص هم این است که این بصیرت را نه فقط در خودشان، در دیگران به وجود بیاورند. این بی بصیرتی را به خصوص شما جوانها با خواندن آثار خوب، با تأمل، با گفتگو با انسانهای مورد اعتماد و پخته، نه با گفتگکوی تقلیدی که هر چه گفت، شما قبول کنید. نه، این را من نمی خواهم از بین ببرید. کسانی هستند که می توانند با استدلال آدم را قانع کنند؛ ذهن انسان را قانع کنند. و حتی حضرت ابا عبد الله الحسین (علیه اسلام) هم از این ابزار در شروع نهضت و در ادامه نهضت استفاده کرد.

امام حسین را فقط به جنگ روز عاشورا نباید شناخت؛ آن یک بخش از جهاد امام حسین است. به تبیین او، امر به معروف او، نهی از منکر او، توضیح مسائل گوناگون در همان منا و عرفات، خطاب به نخبگان حضرت بیانات عجیبی دارد که تو کتابها ثبت و ضبط است بعد هم در راه به سمت کربلا، هم در خود عرصه کربلا و میدان کربلا، باید شناخت. در خود عرصه کربلا حضرت اهل تبیین بودند، می رفتند صحبت می کردند، حالا میدان جنگ است. منتظرند خون هم را بریزند، اما از هر فرصتی استفاده می کردند که بروند با آنها صحبت بکنند بلکه بتوانند آنها را بیدار کنند. البته بعضی خواب بودند، بیدار شدند؛ بعضی هم خودشان را به خواب زده بودند و آخر هم بیدرار نشدند. آنهایی که خودشان را به خواب می زنند بیدار کردن آنها مشکل است، گاهی اوقات غیر ممکن است.    

(برای ایجاد بصیرت کدام یک از این توصیه ها را در خود پیاده کرده ایم؟)